Posted on 02 Aralık 2009 by Şebnem Akalın

en zorlayıcı, en çetin yolculuk, insanın içine, özüne doğru yaptığı yolculuk. bu yola çıkan kişinin tek yardımcısı da yine kendisi. bizi sürekli olarak dürtükleyen, “hadi! başka birşey var.. hadi!” diyen ve hayatımızın bir noktasında da belki de bu yolculuğa bizi zorlayan öz, iç sesi.

İçsel yolculukla nerelere gitmiyor ki insan. çocukluğuna, gençliğine, 3-5 yıl öncesine, dün geceye ya da geleceğe ve bazen de geçmiş hayatlara.

geçmişde biriktirdiğimiz kızgınlıklarımız, korkularımız, affedemediklerimiz, kırgınlıklarımız ve her türlü olumsuz inanışlar bu yolculukta birer birer çıkıyor karşımıza. hepsinin gösterdiği bir şey var aslında ve sorduğu bir soru “ne öğrendin?”

bu olumsuz duygulara takılıp kalmadan onlara bakıp, görüp, kabul edip, öğrendiklerini çantasına alıp, iç sesinin işaret ettiği yere doğru ilerlemeyi seçen kişi büyük bir hızla geleceğini oluşturabilir sağlık, mutluluk ve huzurla.

Sabahları yataktan bir iç sıkıntısı ile kalkıyorsak ve buna bir anlam vermiyorsak, sonrasında da unutup hayata karışıp gidiyorsak, iç sesimize- özümüze, kulaklarımızı tıkıyor ve genel bir söylemle ve kelimenin tam manasıyla “yuvarlanıp gidiyoruz”dur. bu durumda çok yakın zamanda olacak şey hayatımızın tepetaklak olmasıdır. çünkü başka türlü anlayamadığımız şeyi bir musibetle anlamak zorunda kalırız.

Öz, ne yapması gerektiğini, gelişmek için ihtiyacı olanı çok iyi biliyor. yeter ki onu dinle..

Şebnem Akalın